Święty Chaos

Ciekawy fakt: ta książka (a raczej słuchowisko) dostępna jest na razie jedynie w formie audiobooka, i na ten nośnik była napisana; pierwotnie w formie czternastu odcinków po dwadzieścia kilka minut ukazujących się co tydzień, a teraz wydana w formie zwartej. Przede wszystkim audio robota jest świetna, zrobione to prawdziwie na poziomie, ze świetnymi kreacjami czołowych aktorów: Łukasza Simlata, Doroty Stenki, Roberta Więckiewicza i innych. Zaczyna się bardzo dobrze, mamy napisaną z nerwem czystą sensację: walka z terroryzmem, CIA, Irak, Pakistan, Kenia i co tam jeszcze. Strzelaniny, zamachy, dzieje się. Jakbym czytał (słuchał) Allistera MacLeana czy Frederica Forsytha. Ale w pewnym momencie zaczyna się to wszystko sypać, akcja coraz bardziej nieprawdopodobna, coraz mniej sensu, coraz więcej chaosu, ot taki słaby Ludlum, szanowny autor za bardzo jedzie po bandzie, przekraczając granice prawdopodobieństwa, im dalej tym gorzej, pod koniec staje się to coraz bardziej żenujące, prawie humorystyczne. W sumie stracona okazja.

Historia, którą pokochały tysiące słuchaczy podczas jego wydawania w postaci serialu audiobookowego, teraz została przeniesiona na strony powieści. "Święty Chaos" ma być zaledwie początkiem dla trylogii, jakiej jeszcze w Polsce nie było.

Jamy Ulan nagrywa masakryczny film upamiętniający brutalną śmierć amerykańskiego oddziału najemników w Faludży. Film ten obiega cały świat, lecz ona nie może się tym długo nacieszyć. Namierza ją Al-Kaida, chwyta i zabija. Egzekucję Tatarki polskiego pochodzenia, komandoskę i agentkę CIA ogląda cały świat, a ona sama zostaje pośmiertnie uhonorowana.

Lecz ona wcale nie umiera. Żyje, lecz nie w swoim ciele. Nie tylko zostaje jej dany nowy wygląd, ale również nazwisko, pochodzenie, cała przeszłość. Dlaczego? Ona sama tego nie wie. Staje się marionetką w czyiś rękach i to dla nich pojawia się w różnych krajach, by przelewać krew, a tym samym zmieniać historię. Ginie po raz kolejny i po raz kolejny otrzymuje kolejne ciało, kolejne imię, kolejną przeszłość. Jest zagubiona życiem czyimś życiem. Lecz nie ma czasu do stracenia. Jej mocodawcy konsekwentnie realizują swój plan – pragną, by rzeczywistość ogarnął Święty Chaos.


Jak sami widzicie fabuła jest niezwykle oryginalna. A na pewno jest zakręcona i tak naprawdę niewiele o niej można powiedzieć po przeczytaniu tego krótkiego wprowadzenia. Możecie mi wierzyć na słowo, że czytając "Święty Chaos" dalej będziecie mało wiedzieli. To po prostu obłęd! Nigdy wcześniej nie spotkałam się z taką akcją, gdzie wszystko jest tak tajemnicze, że do samego końca nie wiadomo dokładnie, o co chodzi.

Pragnę przypomnieć, że Cezary Harasimowicz to pisarz, aktor, dramaturg oraz scenarzysta filmowy. Sławę i uznanie przyniosły mu scenariusze do filmów takich jak "Ekstradycja 3", "Przeprowadzki", "Daleko od okna". Został uhonorowany m.in. Europejską Nagrodą Filmową za "300 mil do nieba". Tak więc samo nazwisko autora "Świętego Chaosu" nakazuje nam oczekiwać, iż to nie będzie zwykła książka, a scenariusz. Scenariusz bardzo dobrej książki.

I faktycznie. "Świętego Chaosu" się nie czyta. Go się "ogląda". Te przeskoki. Ta dynamiczna akcja. Szybkie i powolne momenty. Retrospekcje. Przewijanie historii do przyszłości. W pewnej chwili czytelnik ma przeczucie, iż porusza się po mgle. Nic nie jest proste. Nic nie jest oczywiste, a on dalej musi iść przed siebie. Ponieważ ciekawość jest silniejsza.

W tym czytelnik bardzo przypomina główną bohaterką i wraz z nią błądzi pomiędzy prawdą a kłamstwem; fikcją a jawą. Bo Jamy Ulan również błądzi. Jest zagubiona, ona również nie wie, co się dzieje. Zawierucha w głowie nie jest jednakże dla niej wystarczającym powodem, by się poddawać. Walczy nieustannie, pomimo zaplątania się w sieci kłamstw, dążąc do odpowiedzi. Ponieważ jest inteligentna, odważna i pomysłowa. W jej wykonaniu każdy przedmiot może być niebezpiecznie, o czym przekonuje się nie tylko czytelnik, ale też i inni bohaterowie. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z taką twardą kobietą w świecie literatury!

Cezary Harasimowicz po prostu gra czytelnikowi na emocjach. Nieustannie roztaczając wokół niego tajemnice, umożliwia mu całkowite wchłonięcie się w powieść.

Te ponad 300 stron czyta się błyskawicznie, lecz nie mogę powiedzieć, iż "Święty Chaos" posiadał wszystko czego było mi do szczęścia potrzeba. Naprzemiennie byłam zarówno znudzona i zainteresowana, a te uczucia się przeplatały wzajemnie przez większą część powieści. Najnormalniej w świecie pogubiłam się w tej powieści. I choć zdaję sobie z tego sprawę, że autor właśnie do tego efektu dążył, moim zdaniem, mógł się posłużyć innymi możliwościami, ponieważ chciałabym rozumieć przynajmniej powód. Nawet ten najmniejszy. Lecz tak naprawdę nie mam na co narzekać - to dopiero początek trylogii.

Akcja jest dynamiczna, a przyspieszają ją szczególnie krótkie zdania, jakimi posługuje się autor. Miałam wrażenie, iż naprawdę czytam scenariusz filmu akcji tylko że w innej, nieco mniej konwencjonalnej formie. Język jest plastyczny, zrozumiały na tyle, na ile trzeba. Autor nieustannie trzyma czytelnika w napięciu - w oczekiwaniu na ciąg dalszy.

"Święty Chaos" na pewno przypadnie do gustu miłośnikom dobrej i nieprzewidywalnej akcji. Jest to pozycja zdecydowanie dla starszych odbiorców, którzy nie boją się pochłonąć w lekturze. Jako że jestem dziewczyną nadal młodą, "Święty Chaos" nie okazał się dla mnie szczególnie interesującą powieścią, lecz nie wątpię, że starsi ode mnie i bardziej doświadczeni czytelnicy będą tą książką zahipnotyzowani. Jedna tylko uwaga - należy przygotować sobie dużo czasu! Taki typ książki czyta się na raz!

http://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/2014/06/swiety-chaos-cezary-harasimowicz.html

Początek zapowiadał się świetnie. Soczysta akcja przepełniona wspaniałymi efektami dźwiękowymi, smaczkami techniczno-militarnymi. Od strony oprawy dźwiękowej serii nic nie można zarzucić. Wspaniała muzyka i efekty - pierwsza klasa! Trudno znaleźć audiobooka przewyższającego "Święty Chaos" pod tym względem.
Po pierwszych kilku odcinkach ma się nadzieję na więcej, tymczasem wątki zaczynają być na tyle odjechane, że przestają być po prostu wiarygodne. Mam nieodparte wrażenie, że z całej fabuły można byłoby wyciągnąć o wiele więcej, bo naprawdę jest z czego. Jesteśmy rzucani z jednego krańca świata na drugi i cały czas znajdujemy się w centrum akcji, jednak wszystko to jest jakby ślizganiem się po wydarzeniach. Jest szybko, intensywnie i mocno, a jednak pozostaje spory niedosyt. Chaos chaosem, jednak nie ma tutaj ani szczególnej głębi, ani szczegółów które pozwoliłyby snuć własne przypuszczenia. Może to wszystko uda się nadrobić w drugim sezonie, który mimo nie najwyższej oceny z chęcią przesłucham.

Realizacja - majstersztyk. Świetnie udźwiękowiony , obsadzony bardzo dobrymi aktorami , z klimatycznym podkładem muzycznym Michała Lorenca. Audiobook marzenie. Tak by się wydawało. Tymczasem w warstwie fabularnej mamy tytułowy chaos. Chaos taki że i święty by tego nie ogarnął. Autor rzuca bohaterkę po wszystkich kontynentach i trudno dostrzec jakiś większy sens w jej działaniu. Im dalej tym robi się dziwniej. Gdyby spojrzeć na tą książkę jako całość to mozna odnieść wrażenie że słuchamy jakiegoś nieprawdopodobnego bełkotu , ale ... . No właśnie jeste pewne "ale". Gdy podejdziemy do tej książki w taki sposób w jaki była wydawana w audiotece - czyli w formie dźwiękowego serialu, wtedy dostajemy fantastyczną trzymającą w napięciu opowieść o super-agentce . Słuchajmy tej książki tak jakbyśmy oglądali serial typu procedural. Odzielmy sobie poszczególne epizody. Historia agentki pójdzie na drugi plan ,a my w każdym odcinku dostaniemy strzępek , urywek wiadomości które budują tą postać . W takim wypadku - możemy pozwolić autorowi zaszaleć - a niech tam robi co chce , nasza bohaterka niczym James Bond albo Rudy 102 i tak wyjdzie cało i tak wypełni zadanie - ale w jakim stylu !!! Będzie się działo - mają być jeszcze 2 sezony tej ksiązki/audobooka/słuchowiska -ja czekam

Cezary Harasimowicz to pisarz, dramaturg, scenarzysta i aktor. Ma na swoim koncie scenariusze, słuchowiska radiowe i dramaty. Wydał kilka książek, w tym najnowszą „Święty chaos”. W 2014 roku powieść ukazała się dzięki wydawnictwu Dolnośląskiemu, należącemu do Grupy Wydawniczej Publicat.
Jamy Ulan to niezwykle zdolna kobieta – zna dziewięć języków, ma doktorat z politologii i wicemistrzostwo świata w judo. Jednak gdy zginęła jej młodsza siostra, kobieta się zmieniła. Coś w niej pękło. Dostała dobrą pracę, ale nie wystarczyło jej siedzenie za biurkiem. Dlatego CIA wysłało ją na misję. Filmowała zabójstwo żołnierzy w Iraku, za co Al-Kaida ścięła jej głowę. A tak przynajmniej myślała jej rodzina i reszta świata. Zbrodnia została sfingowana. Sama Jamy została zwerbowana przez tajemniczą organizację, która zrobiła z niej maszynkę do zabijania. Wielokrotnie kazała robić to, z czym dziewczyna nie do końca się zgadzała. Dała jej nową tożsamość i kazała zabijać swoich. Nie pozwolili jej zginąć, mimo że miała wiele okazji. Gdy była już bliska śmierci okazało się, że Firma może przywrócić jej życie, a nawet… dać nowe ciało. Pod różnymi postaciami, ale z własnym umysłem Jamy trafia w różne miejsca i wykonuje różne misje. Agentka jest jednak krnąbrna i nie zawsze słucha poleceń. Na szczęście Firma się zabezpieczyła – mają oko na jej córkę, którą przez wiele lat Jamy odtrącała… Ich cel jest prosty – chcą by na świecie zapanował chaos, a Jamy ma im w tym pomóc, wykorzystując swoje zdolności.
Przez większość książki narracja trzecioosobowa śledzi Jamy. Dopiero pod koniec coś się zmienia i poznajemy lepiej historie poboczne i osoby, które mają z główną bohaterką wspólne sprawy. Język powieści jest dość specyficzny – bardzo plastyczny i dynamiczny, często złożony z wypowiedzi bezczasownikowych. Wydaje mi się, że można by niektóre z nich połączyć ze zdaniem poprzedzającym, bo czasem wyrwane z kontekstu nie miały zupełnie sensu.
Głównym motywem w książce jest wojna, którą Firma chce wywołać. Konflikty narastają, ważne osoby giną, a Jamy nie ma kontroli nad własnym życiem. Tożsamości się zmieniają, lecz charakter pozostaje – a jest dość nietypowy. Jamy to inteligentna kobieta, która ma swoje zdanie, potrafi użyć siły, prawie się nie boi i na dodatek szybko kojarzy fakty. Jej obsesją staje się to, kto stoi za tym wszystkim, co musi robić.
Ciekawą rzeczą jest to, że kobieta zostaje przeniesiona w czasie – w pewien sposób. Świat się zmienił, co autor pokazał dość ciekawie. Poza tym świetnie opisano tu możliwości techniki, jak na przykład przeniesienie jaźni do innego ciała. Poza tym występuje cała masa gadżetów, które nadają książce fajny klimat.
Momentami miałam wrażenie, że Jamy wszystko wychodzi. Nawet, gdy ją zabijano – żyła. Owszem, miała problemy z Firmą, od której chciała wiele razy uciec, ale i tak zawsze wychodziła z opresji. Niekiedy miałam też wrażenie, że akcje, w których uczestniczy, następują po sobie jak klatki filmu, bez związku z poprzednimi sprawami. Podobało mi się za to powracanie do życia sprzed bycia agentką.
Minusem książki jest mała czcionka. Zaskoczyła mnie ona niesamowicie. Z trudem przestawiłam się na tak małe literki. Poza tym znalazłam kilka błędów, głównie były to jednak braki w znakach interpunkcyjnych (np. brak oddzielenia dialogu od narracji).
Plusem jest za to fakt, że autor posiłkował się wieloma publikacjami przy tworzeniu swojej książki. Jest to dla mnie ważne, ponieważ wiele rzeczy było zgodne z tym, co się obecnie dzieje – konflikty, problemy, afery były realne, prawdopodobne i świetnie przedstawione, ze szczegółami. Na dodatek podobała mi się sama Jama – nie tylko ze względu na charakter, ale też pochodzenie. Była Tatarką polskiego pochodzenia.
Ogólnie książka bardzo mnie zaskoczyła, pozytywnie oczywiście. Akcja była wartka, historia wciągająca, choć momentami jak dla mnie przekombinowana. Czasem miałam wrażenie, że dzieje się za dużo. Jednak patrząc na całość, można śmiało powiedzieć, że książka jest naprawdę dobra. Historia może nie należy do prostych, ale ma znamiona thrillera o podłożu kulturowym i politycznym, co wróży bardzo dobrze. Autor zachwyca językiem, który jest naprawdę niebanalny.
Polecam tym, którzy szukają dobrej, polskiej literatury na światowym poziomie. Powieść wciąga od pierwszej strony, zaskakuje, każe zastanowić się nad kondycją i przyszłością ludzkości. Polecam gorąco.

Jakiś czas temu, po wysłuchaniu „Karaluchów” Jo Nesbo, zakochałam się w superprodukcjach, czyli najogólniej mówiąc w słuchowiskach. Urzeczona interpretacją i oprawą muzyczną z chęcią sięgnęłam po kolejne novum na polskim rynku, czyli audioserial „Święty Chaos” Cezarego Harsimowicza, w reżyserii Krzysztofa Czeczota. Już te dwa nazwiska dały mi podstawy by sądzić, że otrzymam porcję dobrej rozrywki. Cezarego Harasimowicza znam i cenię za scenariusz do „Ekstradycji” i „Bandyty”. Krzysztof Czeczot powalił mnie na łopatki wspomnianymi „Karaluchami”(reżyseria). Główną niewiadomą pozostawała nazwa audioserial.
„Święty Chaos” to powieść - superprodukcja w odcinakach. Pierwszy sezon liczy ich 14, odsłuchiwać można było je tydzień po tygodniu. Plus takiego audioserialu, to możliwość zakupu pojedynczych odcinków i jeśli serial nie przypadnie do gustu można zrezygnować z dalszego odsłuchiwania, bez ponoszenia kosztów jakie pokrywałoby się przy zakupie całości. Minus - jeśli serial bardzo się spodobał, trzeba czekać na kolejne części (w tej chwili całość pierwszego sezonu dostępna jest „od ręki”). Bywa też, że w czytaniu pojawiają się długie mocno irytujące przerwy. Zwłaszcza, jeśli chce się usłyszeć jak najszybciej dalszą część historii, którą celowo spowalnia reżyser.
Serial obsadzono plejadą polskich aktorów. Łukasz Simlat, Grażyna Wolszczak, Robert Więckiewicz, Marian Dziędziel, Danuta Stenka, to tylko niektóre z gwiazd polskiej sceny filmowej i teatralnej, które użyczyły głosu w audioserialu. Dla mnie absolutnym numerem jeden w „Świętym Chaosie” jest Robert Więckiewicz, któremu jednak po piętach ostro depcze Marian Dziędziel. Spory zawód – Grażyna Wolszczak. Chociaż lubię tę aktorkę, w roli głównej bohaterki, czyli Jamy Ulan, dla mnie niestety była mało przekonująca.
Historia opowiedziana została ze sporym rozmachem. To połączenie powieści sensacyjnej z science-fiction, powieścią szpiegowską i political fiction. Misz-masz gatunkowy, który mocno miesza w głowach. Głowy zresztą trzeba tu bardzo pilnować, bo jeśli ktoś się zagapi, może ją stracić. I to dosłownie. Jamy Ulan, pracująca dla CIA jest tego najdoskonalszym przykładem, a swojej głowy przyjdzie jej chronić przed talibami i wszelakiej maści terrorystami, przed tajemniczymi preceptorami, a w końcu i przed samą sobą. Jamy Ulan to bohaterka śmiertelnie niebezpieczna. Uzbrojona w długopis jest równie zabójcza, co z glockiem. Jest do tego sprytna i bystra, a mimo to ktoś zmanipulował ją i wrzucił w brudną grę, w której przestanie być sobą... Posłuchajcie z resztą sami. To o czym usłyszycie jest nie do opowiedzenia w kilku zdaniach. Fascynujące, dziwne, pokręcone. Momentami nieco chaotyczne, ale bardzo intrygujące. Dziwaczna, zadziwiająca akcja, która rozwija się zupełnie nieoczekiwanie. Nic nie jest takie, jakiego spodziewał się słuchacz na początku. Równie tajemnicze jest i zakończenie, a właściwie niedomówienie pierwszej serii serialu. Podsyca tylko ciekawość i wznieca oczekiwanie na kolejny sezon.
O ile jeszcze jestem w stanie opowiedzieć o treści, tak z całą pewnością nie oddam tego, co kryją dźwięki „Świętego Chaosu”. Fantastyczna oprawa muzyczna, to chyba najdosadniejsze określenie. Singiel promujący „Święty Chaos” nagrała Mela Koteluk, zaś całość muzyki napisał Michał Lorenc, którego muzykę filmową wielokrotnie nagradzano na festiwalach filmowych, m.in. na festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za muzykę do filmów Psy, Bandyta, Prowokator.
Posłuchajcie koniecznie! Warto!

Nie, no to jakieś kuriozalne nieporozumienie! Książka napisana pod amerykańską publiczkę przez twórcę - powiedzmy sobie szczerze - nijakiego. Aktor, scenarzysta, "pisarz"... Facet zagrał kilka epizodów, napisał kilkanaście kiepskich scenariuszy (z wyjątkiem "Ekstradycji 3", "Daleko od szosy", "Bandyty" i "300 mil do nieba" na spółkę z Dejczerem) i napisał kilka książek, które - z tego co widziałem - są oceniane bardzo nisko. Mamy zatem kolejny bobel "wielkiego" "twórcy" Harasimowicza, który od pierwszych stron bije po oczach drewnianą narracją, nijakimi bohaterami i równie nijaką scenerią, bo pan Cezary skupia się na dźwiękach wydawanych przez karabin czy strzykawkę (?!) a zapomina, że otoczenie to coś więcej niż zapach kebabu i bezdomny pies spacerujący ulicą.

Książka - jakby nie patrzeć - pod każdym kątem zła i kiczowata, a pióro autora ciężkie niczym sowiecka łódź podwodna. Główna bohaterka to jakaś futurystyczna odmiana kobiety-Robocopa made in CIA czy jakiejś innej agendy pod wezwaniem Nieznanych Sprawców. Tekst bije po oczach brakiem talentu autora i chyba tylko znane nazwisko, lansowane przez jego właściciela za sprawą sobotnich drugich śniadań w pewnej stacji dezinformacyjnej, sprawiło, że książka została wydana. Gdyby napisał ją jakiś debiutujący autor - idę o zakład - że nie trafiłaby do księgarń.

Omijać szerokim łukiem.